Στέρεψαν τα δάκρυα…

Τι και αν πέρασαν σχεδόν 4 ημέρες απ’ το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη…..ο χρόνος σταμάτησε… όχι μόνο για αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους αλλά και για όλη την κοινωνία.

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, λόγω της αποκριάς, έβλεπες φάτσες χαρούμενες και ξέγνοιαστες και μέσα σε μια στιγμή όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα διαγράφηκαν και έδωσαν τη θέση τους στη θλίψη, τον πόνο, τη συμπόνια αλλά και την οργή.

Θλίψη για του ανθρώπους που χάθηκαν, πόνο για τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος, συμπόνια για αυτούς που οι δικοί τους άνθρωποι ακόμα θεωρούνται “αγνοούμενοι” και δεν ξέρουν αν θα βρουν κάποιο “στοιχείο” πιστοποίησης.

Η οργή ξεχειλίζει και κυρίως για το πως γίνεται εν έτη 2023, που η τεχνολογία έχει κάνει αλματώδη βήματα προς το μέλλον, τα “σύγχρονα” και πολυδιαφημισμένα ελληνικά τρένα, ενώ μπορούν να προσαρμοστούν με την τεχνολογία, να μην την εκμεταλλεύονται. 

Μέσα από τις στάχτες όμως αυτής της εθνικής τραγωδίας, αναδείχτηκαν και ιστορίες ελπίδας και αλληλεγγύης, ιστορίες νέων που προσπάθησαν να σώσουν τους συνανθρώπους τους από τον θάνατο, και όχι να τρέξουν μακριά.

Συγκινητική ήταν και η συμμετοχή των ανθρώπων στις έκτακτες αιμοδοσίες, που επι δύο μέρες, μέσα στη βροχή, περίμεναν υπομονετικά στη σειρά τους για να δώσουν αίμα για τους τραυματίες που βρίσκονται στα νοσοκομεία.

Συλλαλητήρια κάθε μέρα από μαθητές και φορείς που ζητάνε να χυθεί άπλετο φως στα αίτια του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη και να αποδοθούν ευθύνες.

Το θέμα όμως σε όλα αυτά, δεν είναι σε ποιον θα πέσουν οι ευθύνες για αυτό το τραγικό δυστύχημα, αλλά το ότι τόσες ζωές και κυρίως νεαρά παιδιά, πήγαν “τζάμπα”. 

Τι να πεις στη μάνα και στον πατέρα που χάσανε τα παιδιά τους; Τα παιδιά τους δεν γυρίζουν πίσω. Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς.

Μόνο μια ευχή. Να μην ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο.

Του Ανδρέα Νικούλη

Πηγή: thessalia365.gr