Κεντρική Εξουσία και Αυτοδιοίκηση | Τοῦ Δημητρίου Ἰ. Παπαδημόπουλου, ὑποψηφίου Δημοτικοῦ Συμβούλου Ἐλασσόνας

 Ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ἀλλάζει μὲ πρωτόγνωρη ταχύτητα, ὅπου ἀναδύονται πολύτιμες εὐκαιρίες, ἀλλὰ καὶ κρίσιμες προκλήσεις. Ἐπίκεντρο τῆς πολιτικῆς μας πρέπει νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος τοῦ τόπου μας καὶ μὲ σεβασμὸ πρὸς αὐτὸν νὰ ἀναδεικνύουμε τὸ κοινωνικό μας πρόσωπο.

Παρατηρεῖται, ὡστόσο, ὅτι μεταξὺ τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας καὶ τῆς Τοπικῆς Αὐτοδιοίκησης, ἀμφοτέρων των βαθμῶν -παρὰ τὶς κατὰ καιροὺς φιλότιμες προσπάθειες ἐκατέρωθεν- ἐμφιλοχωρεῖ μιὰ διάσταση στὴ φιλοσοφία τῆς ἀσκουμένης πολιτικῆς. Κι αὐτὸ δὲν εἶναι κάτι καινούριο. Ἕλκει τὶς ρίζες του ἀπὸ τὴν ὀργάνωση τοῦ μοντέλου διακυβέρνησης τῆς χώρας ἀμέσως μετὰ τὴν Ἐθνεγερσία τοῦ 1821 καὶ μετὰ τὴ διακυβέρνηση τοῦ Ἰωάννου Καποδίστρια, ὅταν «κάθησαν στὸ σβέρκο μας» τὸ ἀγγλικό, τὸ γαλλικὸ καὶ τὸ ρωσικὸ κόμμα, μὲ τοὺς στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο ἐκπροσώπους τους. Οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, ἐφάρμοσαν πολιτικὲς καὶ συστήματα ποὺ φθάνουν μέχρι καὶ σήμερα, ἐνῶ μέχρι τότε, ἀκόμη καὶ σὲ καιροὺς δουλείας, οἱ Κοινότητες τῶν Ἑλλήνων ἔβρισκαν τὸν τρόπο νὰ ἐπιβιώνουν καὶ νὰ διατηροῦν τὴν ἰδιοπροσωπία καὶ τὸ φρόνημα τοῦ Γένους μας.

Τὰ τελευταῖα χρόνια, ἡ Αὐτοδιοίκηση κινεῖται μὲ στόχο τὴ διεκδίκηση μιᾶς πραγματικῆς καὶ ὄχι ψευδεπίγραφης καὶ ἐπίπλαστης αὐτοδιακυβέρνησης, γι’ αὐτὸ -διεκδικώντας την καὶ οἰκοδομώντας την- ὀφείλουμε νὰ προσέξουμε τὰ ἑξῆς, ἄκρως ἐπικίνδυνα δεδομένα:

- Παρατητεῖται ἡ τάση νὰ γίνει ἡ Αὐτοδιοίκηση μιὰ μικρογραφία τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται ἀπρόσωπη, ἀπόμακρη ἀπὸ τὸν πολίτη, λαμβάνοντας καὶ ὑλοποιώντας ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενες πολιτικές, ἐμποδίζοντας τελικὰ τὴν κοινωνία νὰ πάρει τὴ μοῖρα της στὰ χέρια της. Ἐπιπροσθέτως, τὸ ἀντιπροσωπευτικὸ ἰσχῦον πολιτειακὸ σύστημα -κατὰ τὸν τρόπο, βέβαια, ποὺ βιώνεται καὶ λειτουργεῖ- συχνὰ αὐτοαναιρεῖται, καταλύοντας τὴν ἔννοια τῆς δημοκρατίας καὶ τῆς ἀντιπροσώπευσης, ἀφοῦ ἄλλα ὁ λαὸς κελεύει καὶ ἄλλα κυοφοροῦνται καὶ τελικῶς ψηφίζονται.

- Παρατηρεῖται ἐπίσης -τὸ βλέπουμε στὴν καθημερινότητά μας, ὅσο κι ἄν κάποιοι ἰσχυρίζονται τὸ ἀντίθετο- ὅτι ἡ χώρα καταρρέει οἰκονομικά. Ὅμως, τῆς οἰκονομικῆς κατάρρευσης ἔχει προηγηθεῖ ἡ κατάρρευση τοῦ συστήματος ἀξιῶν ποὺ εἶχε, ἐνῶ ἐπακόλουθο εἶναι ἡ ἤδη ὁρατὴ κοινωνικὴ ἀποσύνθεση.

- Παρατηρεῖται, εἰσέτι, παγκοσμίως, ἀλλὰ ἐντονότερα στὴν Πατρίδα μας, μία ὁμογενοποίηση σὲ ὅλο τὸ φάσμα τῆς ζωῆς μας, μὲ λόγους δοκιμασμένους καὶ ἀπαράβατους ὅρους ζωῆς νὰ σύρονται στὸ περιθώριο καὶ νὰ θυσιάζονται στὸ βωμὸ τῆς μετανεωτερικότητος. Χάριν παραδείγματος, ἡ ἀνεξέλεγκτη μεταναστευτικὴ εἰσροὴ, κατὰ τὴν ὁποία, ἐνῶ πραγματικὸς πρόσφυγας, κατὰ τὸ διεθνὲς δίκαιο, νοεῖται ἐκεῖνος ποὺ περνάει ἀπὸ τὴ χώρα προέλευσης στὴν πρώτη ἀσφαλῆ χώρα καὶ ἄν περάσει σὲ δεύτερη ἤ τρίτη χώρα χάνει τὴν ἰδιότητα τοῦ πρόσφυγα, στὴ χώρα μας ὁ ὅρος λαθρο-μετανάστης σχεδὸν τείνει νὰ ἀπαγορευθεῖ καὶ διὰ νόμου, προκειμένου νὰ ἀνακοπεῖ ἡ νοητικὴ ἐπεξεργασία τοῦ πρώτου συνθετικοῦ τῆς λέξεως (λαθρο). Τὸ γεγονὸς αὐτό, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸ δημογραφικὸ πρόβλημα, τὸ ὁποῖο προσέλαβε ἤδη πρὸ πολλοῦ ἐπικίνδυνες διαστάσεις, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ φαινόμενο ὅτι οἱ νέοι μας, ποὺ τοὺς στερήσαμε τὴν ἐλπίδα, μᾶς ἐγκαταλείπουν, ἀναζητώντας τὸ δρόμο τῆς φυγῆς ἀπ’ τὴν Πατρίδα, δημιουργοῦν ἕνα ἐκρηκτικὸ μίγμα, τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ σὲ πολύπλευρη παρακμή, ἡ ὁποία πολὺ γρήγορα ἐνδέχεται νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ ὁλοκληρωτικὴ καταστροφή.

Γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς -καὶ ὄχι μόνον- ἂν τὸ Κράτος στενοχωρεῖ τὸ Ἔθνος καὶ δὲν εἶναι ἀντάξιό του, τότε εἶναι καιρὸς νὰ κινηθοῦμε, ἔτσι ὥστε νὰ οἰκοδομηθεῖ μία Αὐτοδιοίκηση, ποὺ μὲ ἐφαλτήριο καὶ ὄχημα κυρίως τὸν Πολιτισμὸ καὶ τὴν Παράδοση, θὰ δημιουργήσει τὸ ἀνάχωμα ἀντίστασης σὲ ὅσα μᾶς πληγώνουν καὶ ἀλλοτριώνουν, ἀλλὰ συγχρόνως καὶ τὴν ἑστία μιᾶς ἐλπιδοφόρου καὶ ἀντάξιας τοῦ λαοῦ μας δημιουργικῆς πορείας καὶ προοπτικῆς. Νὰ οἰκοδομηθεῖ μία Αὐτοδιοίκηση ποὺ θὰ προστατεύσει ἀπὸ τὴν καταστροφικὴ ἐπέλαση τῆς ἄκριτης παγκοσμιοποίησης, παρέχοντας συγχρόνως τὴ δυνατότητα στὸ λαὸ μας νὰ πολιτεύεται ἔμπρακτα, νὰ συμμετέχει μὲ γνήσιο τρόπο στὰ κοινά, ὥστε νὰ νοιώσει ὅτι αὐτὸς εἶναι τὸ χωριό, αὐτὸς εἶναι καὶ ἡ πόλη, αὐτὸς ἡ Αὐτοδιοίκηση, αὐτὸς καὶ τὸ Κράτος. Νὰ βιώσει τὸ αἴσθημα ὅτι δὲν ἀποτελεῖ ἄθροισμα ἐπαιτῶν ὑπηκόων, ἀλλὰ κοινωνία προσώπων, ποὺ ἔχει στὰ χέρια της κατὰ πρῶτο λόγο τὰ ἐργαλεῖα τῆς αὐτοδιαχείρισης, τοῦ συνεργατισμοῦ καὶ τῆς ἄμεσης δημοκρατίας.

Ἂς προχωρήσουμε μπροστά, ἂς βελτιωθοῦμε μαζί. Ἂς μοιραστοῦμε τοὺς προβληματισμούς, τὶς γόνιμες ἀνησυχίες καὶ τὴν ἀγωνία γιὰ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου. Χωρὶς νὰ διαπραγματευτοῦμε ἀρχὲς καὶ ἀξίες. Ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ἀναγεννητικῆς δύναμης τῆς Αὐτοδιοίκησης, κάθε φορά ποὺ αὐτὴ πιστὰ ὑπηρετεῖ τὸν πανανθρώπινο προορισμό της, ἐξοστρακίζοντας τὰ κακέκτυπά της καὶ ὅ,τι τὴν ἀπαξιώνει. Γιατί ἡ Αὐτοδιοίκηση, στὴν αὐθεντική της μορφή, μπορεῖ νὰ ἑνώνει ἀντὶ νὰ χωρίζει, νὰ ἐλευθερώνει ἀντὶ νὰ καθυποτάσσει, νὰ μεγαλουργεῖ ἀντὶ νὰ ἐξαχρειώνει, κάνοντας τὸν λαό μας μιὰ γροθιὰ καὶ ὅλους μεταξύ μας φίλους.

 Τοῦ Δημητρίου Ἰ. Παπαδημόπουλου, ὑποψηφίου Δημοτικοῦ Συμβούλου Ἐλασσόνας