Μανώλης Πούρικας: "Το βουνό έχει… και τι δεν έχει. Είναι λες και υπάρχει άλλος θεός εκεί"
Πρόσφατα είχαμε μια συζήτηση με τον Μανώλη Πούρικα, έναν από τους πιο ταλαντούχους νεαρούς δρομείς της χώρας μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε ότι θα καταλήξει σε μια από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχουμε δημοσιεύσει στο Advendure – για εμάς τουλάχιστον - μιας και ο Μανώλης αποδείχτηκε χείμαρρος, όπως είναι όταν κατεβαίνει και τα μονοπάτια των βουνών. Στη συνέντευξη – ο ίδιος την “βάφτισε” μυθιστόρημα και δεν έχει άδικο - λέει πάρα πολλά αλλά πολύ σημαντικά για το τρέξιμο, τη ζωή και πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε και να βλέπουμε τα πάντα γύρω μας, χωρίς καθόλου ενδοιασμούς, με πολλές αλήθειες που σπάνια τις ακούμε δημόσια γιατί ενοχλούν και επίσης με πολύ χιούμορ! Δεν θα πούμε παραπάνω, απλά ότι χαρήκαμε πολύ που τον γνωρίσαμε περισσότερο μέσα από αυτή τη συνέντευξη, η οποία ελπίζουμε να αρέσει και σε εσάς το ίδιο. Μανώλη, ραντεβού στα μονοπάτια στο Παναχαϊκό και τον Ομπλό, ξέρεις εσύ!
[Advendure]: Μανώλη ας ξεκινήσουμε με κάποια στοιχεία για σένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα. Από που έρχεσαι, που μένεις και με τι ασχολείσαι στη ζωή σου, εκτός από το τρέξιμο φυσικά.
[Μανώλης Πούρικας]: Δημήτρη αρχικά να σε ευχαριστήσω για την τιμή.
Και γράφω “τιμή”, γιατί για να έχω λάβει αυτές εδώ τις ερωτήσεις, μάλλον κάποιος, κάπου εκεί έξω, έκρινε πως αυτός ο ξανθός μικροκαμωμένος τύπος με τη Θεσσαλική προφορά και το ελαφρώς ανώριμο χιούμορ, έχει κάτι να πει ή να γράψει.
Για να προετοιμάσουμε και τον αναγνώστη, καλό είναι να ξέρετε ότι μου αρέσει πολύ να γράφω. Και τώρα που βρήκα την ευκαιρία, θα γράψω πολύ. Προσδεθείτε λοιπόν, και αν δεν προλαβαίνετε να διαβάσετε ολόκληρο το μυθιστόρημα μου, χωρίστε το σε κομμάτια. Υπόσχομαι ότι ετοίμασα κάτι που αξίζει το χρόνο σας.
Εμμανουήλ Πούρικας είναι λοιπόν το πλήρες όνομα μου (Μανώλης για εσάς), και γεννήθηκα στις 25 Ιουλίου του 1999. Λες και ήξεραν οι γονείς μου ακριβώς πότε να με κάνουν, ώστε να έχω γενέθλια πάντα κοντά στο Ζαγόρι.
Μεγάλωσα στην Ελασσόνα Λάρισας, έχω έναν δίδυμο αδερφό, όπως και έναν μεγαλύτερο ετεροθαλή. Ζω και εργάζομαι στη Λάρισα πλέον, και λέω “πλέον”, γιατί ο ερχομός μου στη Λάρισα είναι σχετικά πρόσφατος.
Το διάστημα 2018 - 2021 με βρίσκει να φοιτώ στην Αθήνα, ενώ από το 2021 μέχρι και το φετινό καλοκαίρι ζούσα και εργαζόμουν στην Πάτρα, την πόλη στην οποία σπούδαζε επίσης ο δίδυμος αδερφός μου.
Αυτή τη στιγμή που με διαβάζετε κατοικώ μόνιμα, εργάζομαι, και προπονούμαι στη Λάρισα, και το επαγγελματικό αντικείμενο μου είναι η διαφημιστική κειμενογραφία για ιστοσελίδες και Online καταστήματα.
Πέρα από το τρέξιμο και τη δουλειά, ο χρόνος μου γεμίζει με πολλά ακόμη πράγματα. Τα Σάββατα βοηθάω τον πατέρα μου στο μαγαζί του (Κλειδαράδικο), σε περιόδους αργιών - εορτών ή τα Σαββατοκύριακα ταξιδεύω, δημιουργώ συχνά βίντεο στο YouTube για το τρέξιμο, διαβάζω βιβλία (η θεματολογία τους ποικίλει), και η λίστα συνεχίζεται.
[Advendure]: Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον αθλητισμό και με ποια αφορμή; Με το ορεινό τρέξιμο; Τι σε τραβάει στα μονοπάτια και στα βουνά;
[Μανώλης Πούρικας]: Από πάντα ήμουν ένα δραστήριο παιδί που λάτρευε τα αθλήματα, όμως η πρώτη “συνεπής” παρουσία σε κάποιο άθλημα ήρθε στα 12. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ στην τοπική ομάδα, κάτι που με διασκέδαζε αρκετά και με κρατούσε σε φόρμα, όμως δεν μου αρκούσε από ένα σημείο και μετά.
Τις ημέρες που δεν είχαμε προπόνηση με την ομάδα, μου άρεσε να τρέχω σε ένα δάσος της Ελασσόνας για να διατηρώ τη φυσική μου κατάσταση, και μάλλον κάπως έτσι μου μπήκε το όποιο μικρόβιο. Το απολάμβανα το τρέξιμο, αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι ακόμη περισσότερο απολάμβανα ατομικά τον ανταγωνισμό που μου προσέφερε όταν έτρεχα σε σχολικούς αγώνες.
Είχα την τύχη να μεγαλώνω στην ίδια γειτονιά με τον προπονητή μου (Θοδωρής Δαβιώτης), και επειδή ο ίδιος μάθαινε τακτικά τα αθλητικά νέα μου, φρόντισε να μου πει το μόνο πράγμα που ήθελα να ακούσω στα 16 μου. Ότι “Με 1 χρόνο σοβαρής προπόνησης στο τρέξιμο, θα γίνεις πανελληνιονίκης”.
Παραδόξως, πήρε λιγότερο. Ήταν από τις σωστότερες αποφάσεις που πήρα ποτέ, μιας και όσα διδάσκει ένα ομαδικό άθλημα σε 1 χρόνο, τα διδάσκει το ατομικό άθλημα σε 1 εβδομάδα.
Στο κομμάτι του Trail Running τώρα, τα πράγματα ακολούθησαν μια σχετικά αναμενόμενη εξέλιξη, αν λάβει κανείς υπόψη ότι μεγάλωνα κάτω από τον Όλυμπο. Στη γύρω περιοχή δεν υπήρχαν αγώνες ευθείας, παρά μόνο μερικοί αυτοσχέδιοι ορεινοί αγώνες σε χωριά της επαρχίας. Εμένα μου άρεσε πολύ να τρέχω σε αγώνες, οπότε…
Σήμερα, που έχω τη δυνατότητα να προπονούμαι και να αγωνίζομαι (σχεδόν) οπουδήποτε χωρίς τέτοιους προορισμούς, τα συνδυάζω και τα 2 μιας και αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο απολαμβάνω περισσότερο το τρέξιμο.
[Advendure]: Στίβος, άσφαλτος ή μονοπάτια; Ή μήπως ένας συνδυασμός και των τριών; Τι σου αρέσει σε καθένα από τα τρία είδη αγωνιστικού τρεξίματος;
[Μανώλης Πούρικας]: Συνηθίζω ως άνθρωπος - όταν δεν το απαγορεύουν οι νόμοι της φυσικής βέβαια - να απαιτώ και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινούμαι και εδώ. Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να διερωτάται τι θα διαλέξει αν έρθει κάποια στιγμή η ώρα να διαλέξει, και ανακουφίζομαι όταν σκέφτομαι ότι δεν χρειάζεται να περιορίζομαι.
Κάθε φορά που τρέχω αρκετή άσφαλτο, μου λείπει το βουνό. Κάθε φορά που τρέχω πολύ βουνό, μου λείπει ο στίβος, και κάθε φορά που χορταίνω στίβο, δεν ξέρω τι άλλο να τρέξω.
Θέτω στον εαυτό μου ως βασικό κανόνα να μην κάνει τίποτα και ποτέ καταναγκαστικά. Αυτός είναι ο συνδυασμός με τον οποίο διασκεδάζω το τρέξιμο, και αν αλλάξει κάτι σε αυτό το μοτίβο, να είστε σίγουροι ότι θα το αντιληφθείτε.
Ο στίβος λόγω της υψηλής έντασης που έχει, συνδυαστικά με το στοιχείο της επανάληψης, μου προσφέρει την ευκαιρία να μετατρέπω τα 4-10-15 αγωνιστικά λεπτά που τρέχω, σε αιώνα. Η άσφαλτος έχει έντονα το στρατηγικό κομμάτι που πρέπει να ακολουθείς πιστά ανάλογα με το επίπεδο που βρίσκεσαι, καθώς και το κομμάτι της αυτοσυγκράτησης στα κομμάτια του αγώνα στα οποία νιώθεις καλά.
Το βουνό έχει… και τι δεν έχει.
Είναι λες και υπάρχει άλλος θεός εκεί. Τα πράγματα σταματούν να είναι τόσο τυποποιημένα, και σε όλα αυτά προστίθενται οι όποιες ιδιαιτερότητες κάθε διαδρομής. Σε αυτή την εναλλαγή μεταξύ τυποποίησης και ελευθερίας, κρύβεται για μένα η ουσία της όλης ευχαρίστησης, χωρίς φυσικά να υπονοώ ότι στο Trail Running κάνουμε ό,τι μας καπνίσει προπονητικά και αγωνιστικά.
[Advendure]: Πέρσι το Καλοκαίρι συμμετείχες με την Εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ορεινού Τρεξίματος στην Αυστρία. Ήταν η πρώτη σου εμπειρία από αγώνα στο εξωτερικό; Πες μας τις εντυπώσεις σου, τόσο για τα οργανωτικά της διοργάνωσης όσο και για τον συναγωνισμό σε ένα τέτοιου επιπέδου διεθνή αγώνα.
[Μανώλης Πούρικας]: Αν δεν κάνω λάθος ήταν η 3η μου συμμετοχή σε ορεινό αγώνα στο εξωτερικό γενικά, και η 1η με τα χρώματα της Εθνικής ομάδας. Οι προηγούμενες 2 συμμετοχές μου ήταν στη L’Aquila της Ιταλίας, σε μια αντίστοιχου βεληνεκούς διοργάνωση.
Στο οργανωτικό ζήτημα μπορώ με ευκολία να ξεχωρίσω την προσβασιμότητα (και πληρότητα) που είχαν όλοι οι μεγάλοι σταθμοί χάρη σε Lifts, δρόμους ή πλατιά, εύκολα μονοπάτια για το κοινό. Η κουλτούρα των φιλάθλων έξω είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένη σε αυτά τα ζητήματα, και αυτό είμαι σίγουρος ότι δεν το ακούτε πρώτη φορά από εμένα.
Βλέπεις άτομα κάθε ηλικίας να σε υποστηρίζουν στη μέση του πουθενά στα 1.500-2.000m υψόμετρο, πράγμα που νομίζω ότι συμβαίνει σε ελάχιστους αγώνες στην Ελλάδα. Ωστόσο, για να λέμε και του “στραβού” το δίκιο, πρέπει να βάλουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην ανάπτυξη αυτής της κουλτούρας όντας ανοικτοί και προσιτοί στο κοινό. Να του εμπνέουμε ευγένεια και να μη τους κάνουμε να νιώθουν κορόιδα που ανεβαίνουν στο βουνό και εμείς ούτε πους τους δίνουμε σημασία.
Πρέπει οι ίδιοι οι αθλητές να μάθουμε να εκτιμάμε την όποια βοήθεια έρχεται απ’ έξω και να το δείχνουμε όσο πιο ανοιχτά γίνεται, και σιγά σιγά τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν.
Στο θέμα της τροφοδοσίας δεν παρατήρησα σημαντικές διαφορές, όμως στην αξιοποίηση της τεχνολογίας (δορυφορικά συστήματα Tracking αθλητών, Live Streaming κ.ο.κ.), ο πήχης είναι ιδιαίτερα υψηλός. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, και όχι για τον Χ αγώνα στο Ψ απομακρυσμένο χωριό του νομού Αρκαδίας (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα, δεν έχω πάει ποτέ μου). Δεν μπορούμε να απαιτούμε GPS Tracking ή Live Stream σε αγώνες με 10€ συμμετοχή.
Για το τέλος, το επίπεδο συναγωνισμού. Λόγω του ότι βρέθηκα στα βαθιά, σε μια απόσταση που δεν την είχα ξανατρέξει, μόνο εκ του ασφαλούς μπορούσα να τρέξω, γι’ αυτό και δεν είμαι ο κατάλληλος να απαντήσει σε αυτήν την ερώτηση. Είναι βγαλμένο από σενάριο επιστημονικής φαντασίας ο Μανώλης από την Ελασσόνα να συμμετέχει στην ίδια διοργάνωση με αθλητές θρύλους όπως ο Zach Miller, ο Benjamin Roubiol, o Patrick Kipngeno, και πολλοί ακόμη.
Ακόμη και το ότι κοιμόμουν στο ίδιο δωμάτιο με τον Φώτη το Ζησιμόπουλο, τρελό μου φάνηκε!
Μακάρι να συνεχίσει να δίνει βάση η ομοσπονδία σε αυτές τις διοργανώσεις, γιατί το όνειρο της εκπροσώπησης με τα Γαλανόλευκα είναι το με διαφορά ισχυρότερο κίνητρο που μπορεί να υπάρξει για κάθε νέο αθλητή.
Advendure]: Όπως βλέπουμε προτιμάς τις μικρές και γρήγορες αποστάσεις, μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Σου αρέσει η ταχύτητα και η αδρεναλίνη των υψηλών σφυγμών να υποθέσουμε; Θα δοκίμαζες ποτέ ένα ultra;
[Μανώλης Πούρικας]: Οι “μικροί” αγώνες μέχρι τα 25 χιλιόμετρα είναι αυτοί που με έχουν κερδίσει προς το παρόν. Με διεγείρει το να μπορώ να τρέξω με ρυθμούς αντίστοιχους της ασφάλτου ή του στίβου σε χωματοδρόμους και κατηφορικά μονοπάτια, όπως και το ότι όλα παίζονται μέχρι και το τελευταίο μέτρο.
Πιθανολογώ πως παίζει σημαντικό ρόλο σε αυτό και το (σχετικά) νεαρό της ηλικίας μου που προσανατολίζομαι περισσότερο στην ένταση παρά στη διάρκεια, όμως ο καιρός θα δείξει.
Μπορώ σίγουρα να με σκεφτώ να τρέχω σε ορεινούς μαραθωνίους, απλά όχι ακόμη. Δεν έχω δώσει ό,τι πρέπει να δώσω στις μικρότερες αποστάσεις, και θέλω να κάνω το επόμενο βήμα μόνο όταν θα μπορέσω να πω ότι “τελείωσα” με τα μικρά.
Η ελάχιστη τριβή που έχω με τις μεγάλες ορεινές αποστάσεις (2 φορές 46 χιλιόμετρα) θεωρώ ότι δεν επαρκεί ως δείγμα για να απαντήσω. Τα Ultra είναι κυριολεκτικά ένα άλλο άθλημα, τα πάντα αντιστρέφονται εκεί, και τα λάθη τακτικής, τροφοδοσίας, ή έλλειψης προπόνησης πληρώνονται πολύ πιο άμεσα και βασανιστικά.
Καταλαβαίνω ακριβώς τι είναι αυτό που εθίζει τον κόσμο στα Ultra, όμως δεν είναι κάτι που μπορεί να μου προκαλέσει το ενδιαφέρον ακόμη. Τώρα αν η ομοσπονδία κρίνει αυτή τη σεζόν για κάποιο λόγο ότι το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα θα πρέπει να γίνει σε Ultra απόσταση (ελπίζω για όνομα του θεού να μην το κάνει), θα ζήσετε να με δείτε με φακό και μπατόν.
[Advendure]: Έμενες για καιρό στην Πάτρα και νομίζω την επισκέπτεσαι και τώρα συχνά. Ευκαιρία να σε ρωτήσουμε την άποψη σου για τα μονοπάτια της περιοχής που σου αρέσουν, αλλά και για το Koumaria Trail Series, στο οποίο έχεις συμμετάσχει και το γνωρίζεις πολύ καλά. Πιστεύεις ότι έχει δυναμικό η ευρύτερη περιοχή για αγώνες ορεινού τρεξίματος;
[Μανώλης Πούρικας]: Στην Πάτρα πέρασα 3 αρκετά όμορφα χρόνια στο διάστημα 2021 - 2024. Ομολογώ ότι όταν μετακόμιζα εκεί, ένας από τους μεγαλύτερα μου άγχη ήταν που δεν είχα ακούσει ποτέ μου στην ίδια πρόταση τις λέξεις “Πάτρα” και “Ορεινό τρέξιμο”. Ευτυχώς διαψεύστηκα πανηγυρικά, καθώς όχι μόνο υπάρχει πεδίο για ορεινό τρέξιμο στην Πάτρα, αλλά είναι μάλιστα αρκετά βοηθητικό για κάθε είδους προπόνηση.
Στον αγώνα της Κουμαριάς συμμετείχα 2 φορές και τις κατευχαριστήθηκα. Παρότι απεχθάνομαι το Χειμώνα (ο αγώνας γίνεται Ιανουάριο), κάτι ότι ο καιρός μας έκανε το χατίρι, κάτι ότι η Πάτρα δεν έχει δύσκολο Χειμώνα, 2 στις 2 διοργανώσεις ήταν όλα άψογα.
Ο αγώνας γίνεται σε ένα σημείο με εύκολη πρόσβαση, ενώ έχει επιλογές διαδρομών για κάθε επίπεδο ενασχόλησης. Το βουνό του Ομπλού το χρησιμοποίησα ουκ ολίγες φορές για τις προπονήσεις μου, γι’ αυτό και τις διαδρομές τις συνιστώ ανεπιφύλακτα. Κάποιος που για πρώτη φορά τρέχει εκεί, δεν θα δει κάτι που δεν έχει ξαναδεί ποτέ του. Το τερέν και η μορφολογία είναι αρκετά κοινά, όμως η θέα που προσφέρουν τα ψηλά σημεία της διαδρομής στον Πατραϊκό κόλπο αξίζουν αρκετά.
Λόγω του ότι έμενα σε μια πάρα πολύ όμορφη περιοχή της Πάτρας, τον Καστελλόκαμπο, ομολογώ πως είμαι κυριολεκτικά ερωτευμένος με την ανατολική μεριά τόσο της πόλης, όσο και του Παναχαϊκού. Όλοι οι οικισμοί στους πρόποδες του βουνού είναι αξιόλογοι, όμως η πλευρά του Άνω Καστριτσίου για μένα θα νικάει πάντα.
Σε αυτό το σημείο να πω και το εξής, γιατί σίγουρα μας διαβάζει και αρχάριος κόσμος, νέος στο άθλημα. Στην Πάτρα ήρθα γνωρίζοντας κυριολεκτικά μηδέν δρομείς ορεινού τρεξίματος, οπότε για να βρω διαδρομές στο βουνό έπρεπε να αυτοσχεδιάσω. Εν έτει 2024 έχουμε στα χέρια μας εργαλεία όπως το Strava, ή τις πλατφόρμες των ρολογιών που χρησιμοποιούμε, και αν τις χρησιμοποιήσουμε σωστά, είναι σαν να μας έμαθε τις διαδρομές κάποιος ντόπιος.
Αν από την άλλη είστε αφενός κοινωνικοί εκ φύσεως, αφετέρου φοβάστε να πάτε μόνοι στο βουνό (και καλά κάνετε), ψαχτείτε στις τοπικές ομάδες των Social Media και σίγουρα θα βρείτε απαντήσεις.
Για να κλείσω, βεβαίως και υπάρχει δυναμική στην ευρύτερη περιοχή, όμως δεν το θεωρώ απαραίτητο να αξιοποιηθεί κιόλας. Αν ένα βουνό έχει 50 αγώνες σε κάθε του πλευρά σε 50 διαφορετικές ημερομηνίες, ο κόσμος δεν θα ξέρει που να πρωτοπάει. Κατά τη γνώμη μου, στην περιοχή “χωράει” - με τεράστια ελαστικότητα - άλλος ένας ορεινός αγώνας, και όχι κάτι παραπάνω.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Advendure.gr