Ιερά Μονή Παναγίας Ολυμπιώτισσας – Το Ουράνιο Φρούριο του Ολύμπου
Χτισμένη στο λόφο πάνω απ' την πόλη της Ελασσόνας να τη φυλάει, ένα άγρυπνο μάτι φωτός που παρατηρεί το λεκανοπέδιο και τους ανθρώπους του εδώ και αιώνες. Εκεί, όπου ο Όλυμπος ανοίγει μια πύλη ανάμεσα στον ουρανό και τη γη, υψώνεται η Ιερά Μονή Παναγίας Ολυμπιώτισσας όχι απλώς μοναστήρι, αλλά ουράνιο φρούριο, κιβωτός ευλογιών, τόπος όπου η Θεοτόκος αφήνει τη σκιά της να απλώνεται σαν ευλογία πάνω στην Ελασσόνα.
Οι ρίζες της είναι βαθιές, τόσο που μοιάζει να γεννήθηκε από την ίδια την πέτρα του λόφου. Ήδη από τον 13ο αιώνα φανερώνεται η παρουσία της, ενώ το σιγίλλιο του Πατριάρχη Ιωάννου ΙΔ΄ το 1342 μαρτυρεί μια Μονή ανδρώα, σταυροπηγιακή και πατριαρχική, αφιερωμένη στη θεία Μεταμόρφωση. Με χρυσόβουλο του Ανδρόνικου Γ΄ κατοχυρώνεται η περιουσία της, και η χρονολογία 1296–1300 στη δυτική θύρα της δεν ορίζει αρχή, αλλά ανακαίνιση σημάδι πως η Μονή ήδη υπήρχε, σαν άστρο αναμμένο, πριν ακόμη οι άνθρωποι γράψουν την ιστορία της.
Οι σεβαστοκράτορες Κωνσταντίνος και Θεόδωρος θεωρούνται οι κτήτορες, μα ο χρόνος έχει δείξει πως πραγματικός χορηγός της είναι η άσβεστη λαϊκή πίστη. Εκείνη την κράτησε, εκείνη την ανύψωσε, εκείνη την αγκάλιασε μέσα στη φθορά των αιώνων.
Και πάνω απ’ όλα, την ονόμασε. Γιατί το βαθύτερο θαύμα της είναι η εικόνα της Παναγίας της Ολυμπιώτισσας. Η εικόνα που, όπως ψιθυρίζει η παράδοση, ξεκίνησε μόνη της από την εγκαταλελειμμένη μονή της Καρυάς, ανάμεσα σε αγριόχορτα και πέτρες του Ολύμπου, και ταξίδεψε ως την Ελασσόνα για να βρει νέο καταφύγιο.
Τη νύχτα εκείνη, ένα παράξενο φως ξέσπασε μέσα από βάτους. Ένας βοσκός τρομαγμένος, έριξε μια πέτρα προς το φως και το χέρι του πάγωσε. Όταν οι κάτοικοι ανακάλυψαν την εικόνα, με την πέτρα ακόμη σφηνωμένη επάνω της, κατάλαβαν ότι ήταν σημάδι. Ο βοσκός το μετάνιωσε, το χέρι του γιατρεύτηκε κι έτσι ξετυλίχθηκε το πρώτο από τα πολλά θαύματα της Ολυμπιώτισσας.
Με ευλάβεια, σαν να κρατούσαν ζωντανή φλόγα, οι κάτοικοι της Καρυάς μετέφεραν την εικόνα στη Μονή της Μεταμορφώσεως, η οποία από εκείνη τη στιγμή άλλαξε για πάντα όνομα και μοίρα. Έγινε Μονή της Ολυμπιώτισσας. Κι από τότε, σαν να άπλωσε η Παναγία ένα αόρατο πέπλο πάνω από την Ελασσόνα, φρουρός και προστάτιδα.
Το θαύμα ανανεώνεται κάθε χρόνο στις 5 Οκτωβρίου, όταν η εικόνα κατηφορίζει με μεγαλοπρέπεια προς τον Άγιο Δημήτριο. Δεν είναι απλή λιτανεία είναι πομπή μνήμης, δέους και ευγνωμοσύνης για την απελευθέρωση του 1912. Οι καμπάνες χτυπούν σαν καρδιά του τόπου, οι δρόμοι γεμίζουν γονείς, παιδιά και γέροντες, κι όλοι μαζί ακολουθούν τη μητέρα όλων σαν ένα σώμα, ένα αναστεναγμό, μια προσευχή.
Η εικόνα, μικρή όσο μια παλάμη, κουβαλά δύναμη βουνού. Μόλις 11 x 7 εκατοστά χωρίς το ασημένιο της κάλυμμα, δείχνει την Παναγία όρθια και σε στάση προσευχής, με ταπεινότητα και μεγαλοσύνη που ξεπερνούν κάθε λόγο. Η επιγραφή "Μήτηρ Θεού" υπογραμμίζει τη βυζαντινή της καταγωγή, ενώ η σφηνωμένη πέτρα θυμίζει για πάντα την αρχή της ιστορίας της.
Σήμερα, η Μονή γυναικεία πια συνεχίζει να φωτίζει τον τόπο. Ο ξενώνας της, η βιβλιοθήκη, το μουσείο φυσικής ιστορίας, όλα μαρτυρούν έναν χώρο ζωντανό, πνευματικό, που δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν αλλά και στο παρόν. Κάθε Αύγουστο, στις 6 και 15 του μήνα, ο λόφος πλημμυρίζει από ψαλμωδίες, και το φως που πέφτει πάνω στο καθολικό μοιάζει σαν να κατεβαίνει από τον ίδιο τον ουρανό.
Η Παναγία η Ολυμπιώτισσα δεν είναι μόνο προστάτιδα. Είναι το πνευματικό θεμέλιο της Ελασσόνας. Ο φάρος που δεν σβήνει. Το χέρι της Θεοτόκου που ακουμπά απαλά πάνω στον τόπο, γιατρικό και παρηγοριά για κάθε ψυχή.
Είναι ο τόπος όπου ο ουρανός ανοίγει μια χαραμάδα και κοιτάζει τη γη.
Και εκεί, στο όριο του θείου και του ανθρώπινου, στέκει αιώνια η Παναγία η Ολυμπιώτισσα το Φως, η Προστάτιδα και η Ζωή του τόπου αυτού.
Πηγή: Σκιές και Ψίθυροι
